1998/2021 ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ο ενάγων ζητεί να γίνει δεκτή η αγωγή του και να κηρυχθεί το εκπροσωπούμενο στη δίκη από την τρίτη εναγομένη υπό την ιδιότητά της ως ειδικής του επιτρόπου, ανήλικο άνευ κυρίου ονόματος άρρεν τέκνο της πρώτης εναγομένης, που γεννήθηκε εντός 300 ημερών από την αμετάκλητη λύση του γάμου της με το δεύτερο εναγόμενο, μη γνήσιο τέκνο του και να αναγνωριστεί ότι αυτό είναι γνήσιο τέκνο του ιδίου (ενάγοντος), καθόσον η πρώτη εναγομένη είχε διακόψει οριστικά την έγγαμη συμβίωσή της με το δεύτερο εναγόμενο ήδη από τον Απρίλιο του έτους 2017, και έτσι κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης του εν λόγω τέκνου της δεν είχε σαρκικές σχέσεις με το σύζυγό της, αλλά είχε μόνιμη σχέση με σαρκική συνάφεια με αυτόν (ενάγοντα).
Το άρθρο 609 ΚΠολΔ (όπως αυτό ισχύει μετά την (αντικατάστασή του με το άρθρο 1 άρθρο τέταρτο του ν. 4335/2015- ΦΕΚ Α’ 87/2015 – βλ. άρθρο 1 άρθρο ένατο παρ. 2 του ίδιου νόμου) καθορίζει την παθητική νομιμοποίηση, όσον αφορά στην αγωγή για την προσβολή της πατρότητας τέκνου γεννημένου σε γάμο. Ο νομοθέτης του ν. 2521/1997, που προσέθεσε και τον άνδρα με τον οποίο η μητέρα, βρισκόμενη σε διάσταση με το σύζυγό της, είχε μόνιμη σχέση με σαρκική συνάφεια κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης, στους ενάγοντες στη σχετική δίκη, παρέλειψε να κάνει αντίστοιχη προσθήκη για την παθητική νομιμοποίηση στο τότε ισχύον άρθρο 619 παρ. 1 ΚΠολΔ (και ήδη σήμερα μετά την ισχύ του ν. 4335/2015, άρθρο 609 παρ. 1 ΚΠολΔ), ερμηνευτικά όμως συνάγεται ότι, όταν ενάγων είναι ο τελευταίος, εναγόμενοι θα πρέπει να είναι οι δύο σύζυγοι και το τέκνο (βλ. Έφη Κουνουγέρη – Μανωλεδάκη, Οικογενειακό Δίκαιο, τόμος ΙΙ, έκδ. 1998, σελ. 22, Θεοφανώ ΓΙαπαζηση σε «Οικογενειακό Δίκαιο» Γεωργιάδη -Σταθόπουλου, έκδ. 2007, αρθρ. l469 αρ. 77, Κεραμέα/Κονδύλη/Νίκα, ΕρμΚΠολΔ, Τόμος ΙΙ, άρθρο 610, αριθ. 3, σελ. 1146). Σε κάθε περίπτωση, η παθητική αυτή ομοδικία είναι αναγκαστική, για το λόγο ότι οι ομόδικοι μπορούν να εναχθούν μόνον από κοινού (άρθρο 76 παρ. 1 ΚΠολΔ – βλ. ΕφΑθ ΑρχΝ 46.554, ΕφΑθ 3291/1991 ΑρχΝ 43.264, Κεραμέα/Κονδύλη/Νίκα, ό.π., άρθρο 619, αριθ, 6, σελ. 1146).
Από την προσκομιζόμενη με επίκληση εκ μέρους του ενάγοντος έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή αποδεικνύεται ότι ακριβές επικυρωμένο αντίγραφο της κρινόμενης αγωγής επιδόθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα στον δεύτερο των εναγομένων, ο τελευταίος, όμως, ο οποίος συνδέεται με το δεσμό της αναγκαστικής ομοδικίας με τις λοιπές συνεναγομένες του, εφόσον συντρέχει περίπτωση κοινής παθητικής νομιμοποίησης, δεν παραστάθηκε, ούτε εκπροσωπήθηκε. από πληρεξούσιο δικηγόρο όταν η υπόθεση εκφωνήθηκε. Ωστόσο, αυτός θεωρείται ότι αντιπροσωπεύεται από τις αναγκαίες ομοδίκους του, οι οποίες παρέστησαν κατά τη συζήτηση.
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 1472 ΑΚ: «Το τέκνο χάνει την ιδιότητα τέκνου που γεννήθηκε σε γάμο, αναδρομικά από τη γέννησή του, μόλις καταστεί αμετάκλητη η απόφαση που δέχεται την προσβολή αυτής της ιδιότητάς του. Σε περίπτωση προσβολής από τον άνδρα που είχε σαρκική συνάφεια με τη μητέρα, η απόφαση της προηγούμενης παραγράφου επιφέρει αυτοδικαίως δικαστική αναγνώριση του παιδιού από τον άνδρα αυτόν (όπως η παράγραφος 2 προστέθηκε με το άρθρο 19 παρ. 1γ του Ν. 2521/1997)». Η δικαστική απόφαση που δέχεται την προσβολή της πατρότητας έχει διαπλαστικό χαρακτήρα, αφού καταλύει το νομικό δεσμό ανάμεσα στο σύζυγο της μητέρας και στο παιδί, και καταργεί έτσι την έννομη σχέση που τους συνέδεε. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η κατάργηση της έννομης αυτής σχέσης στηρίζεται σε πραγματική κατάσταση που υπήρχε από το χρόνο γέννησης του παιδιού, δηλαδή στο ότι το παιδί δεν καταγόταν στην πραγματικότητα από το σύζυγο της μητέρας, στο άρθρο 1472 ΑΚ ορίζεται ότι η απόφαση για την προσβολή της πατρότητας έχει αναδρομική ενέργεια. Κατά τη ρητή νομοθετική πρόβλεψη της παραγράφου 2 του άρθρου 1472 ΑΚ, το οποίο ορίζει ότι, στην ειδική περίπτωση που ο ενάγων είναι ο άνδρας που είχε σαρκική συνάφεια με τη μητέρα, η προσβολή της πατρότητας συνεπάγεται και την αυτόματη σύνδεση του παιδιού με τον πιο πάνω άνδρα, ως τον κατά νόμο πατέρα του, δηλαδή επιφέρει «αυτοδίκαιη δικαστική αναγνώριση» του παιδιού από τον εραστή της μητέρας.
Η α’ και η γ’ των εναγομένων, με δήλωση της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, που καταχωρήθηκε στα πρακτικά, αλλά και με τις νομίμως κατατεθείσες προτάσεις τους, συνομολογούν τα πραγματικά περιστατικά της υπό κρίση αγωγής, η ομολογία δε αυτή εκτιμάται ελεύθερα, σε συνδυασμό με τις άλλες αποδείξεις. Από την κατά τα ανωτέρω ομολογία των α’ και γ’ των εναγομένων, και σε συνδυασμό με τις λοιπές αποδείξεις, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Η πρώτη και δεύτερος των εναγομένων τέλεσαν μεταξύ τους νόμιμο πολιτικό γάμο στις 12.01.2017. Η έγγαμη συμβίωσή τους διασπάσθηκε οριστικά τον Απρίλιο του 2017, και απαγγέλθηκε η λύση του γάμου τους δυνάμει απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, καταστάσας αμετάκλητη την 09.09.2020. Ωστόσο, την 04.03.2021, ήτοι εντός του κρίσιμου χρονικού διαστήματος των τριακοσίων ημερών από την κατά τα ανωτέρω αμετάκλητη λύπη του γάμου της, η πρώτη των εναγομένων έτεκε ένα άρρεν τέκνο και άνευ εισέτι κυρίου ονόματος (αβάπτιστο) τέκνο, το οποίο στην παρούσα δίκη εκπροσωπείται από τη νομότυπα διορισμένη ειδική επίτροπό του, τρίτη εναγομένη. Το ως άνω τέκνο τεκμαίρεται, σύμφωνα με το άρθρο 1465 παρ. 1 ΑΚ, ότι έχει πατέρα τον δεύτερο εναγόμενο, αφού γεννήθηκε εντός των 300 ημερών από τη λύση του γάμου του με την πρώτη εναγομένη μητέρα του τέκνου. Κρίσιμο χρονικό διάστημα της σύλληψης του τέκνου είναι το διάστημα που οριοθετείται χρονικά μεταξύ της 300ης ημέρας και της 180ης ημέρας πριν τον τοκετό (άρθρο 1468 ΑΚ). Κατά το εν λόγω χρονικό διάστημα, η πρώτη εναγομένη και ο δεύτερος εναγομένος σύζυγός της δεν είχαν μεταξύ τους καμία σχέση και επαφή, καθόσον η έγγαμη συμβίωσή τους είχε διακοπεί οριστικά ήδη από τον Απρίλιο του έτους 2017 και έκτοτε ζούσαν συνεχώς χωριστά. Επομένως, η πρώτη εναγομένη ήταν φανερά αδύνατο να συλλάβει από εκείνον, πέραν τούτου, αυτή ήδη προ του ως άνω κρίσιμου χρονικού διαστήματος της σύλληψης του εν λόγω τέκνου της είχε δημιουργήσει σχέση με σαρκική συνάφεια με τον ενάγοντα, με τον οποίο μάλιστα συμβιώνουν από τον Σεπτέμβριο του έτους 2018 και έχουν τελέσει μεταξύ τους πολιτικό γάμο την 14.05.2021. Τα γεγονότα αυτά εξάλλου συνομολονούν οι παριστάμενοι εναγόμενοι.
Επομένως, ενόψει όλων όσων προεκτέθηκαν, πλήρως αποδείχθηκε ότι ο δεύτερος εναγόμενος δεν είναι ο φυσικός (βιολογικός) πατέρας του ανήλικου.